Azərbaycan yazıçısı Nərminə Məmmədzadə Trend Life-a ikinci Qarabağ müharibəsi şəhidlərinin xatirəsinə həsr olunmuş “Olmayan Bir Müsahibə …” adlı silsilə materiallar təqdim edir.
Bu material Saleh Nuriyevə həsr edilmişdir…
-Salam Saleh.
– Hər vaxtınız xeyir.
– Bir az danışaq?
– Əlbəttə!
– Saleh, sən texniki kolleci bitirmisən?
– Bəli, əkiz bacım da oranı bitirmişdi.
– Kim olmaq istəyirdin?
– Nə bilim, fikirləşməmişəm (gülür).
– Yaxşı, bəs planların var idi?
– Hə, belə bir yer açmaq istəyirdim ki, kişilər ayri, ailələr ayrı otursunlar.
– Marağlıdır. Əslində mən də elə düşünürəm. Kafelərə, restoranlara ailəvi gedərkən mühit də ona bənzər olmalıdır.
– Təbii. Ona görə belə fikirlərim var idi… Amma qismət məni müharibəyə gətirdi…
– Heyfslənirsən?
– Qətiyyən, belə olmalı idi. Əslində dostlarım da yanımda…
– Saleh, harda idin o an?
– Cəbrayılda…
– Anan bilirdi… O sənin şəkillərini yuxuda divardan asılmış görmüşdü.
– Ana ürəyidi də. Siz soruşdunuz ki, heyfslənirəmmi? İndi də fikirləşirəm ki, anama, bacılarıma mənim bu həyatdan köçməyim o qədər dərd gətirdi ki…
– Heç deməyə sözüm də yoxdur.
– Hə, nə deyəsiz ki, olan olub.
– Saleh, sehirli ağacın olsaydı nə edərdin?
– Birinci Qarabağ müharibəsi olmayaydı kaş… Bilirsiniz dayım 92-də itkin düşüb Ağdamda, həmişə deyirdim ki, onun ruhu şad olsun. Bilirdim ki, dayımın səsin elə Qarabağda duyacağam.
– Duydun?
– Hə (gülümsəyir). Bizimkilər məni bir dəfə müharibədən qaytardılar. Daşkəsəndən məni Gəncəyə gətirdilər. O zaman çox hirsləndim, amma bacardım və qayıtdım.
– Niyə, Saleh?
– Bəs necə? Dayım o vaxt özünü qurban verib, mən getməyim?
– Saleh, adətən söhbətin axırında sual verirəm, amma bu səfər özüm demək istəyirəm ki, İlahədən söz almışam ki, o məni toyuna çağırsın.
– Nə dedi?
– Söz verdi ki çağıracaq.
– Dedisə çağırar. Mən də gələrəm, yuxarıdan izləyərəm (gülümsəyir). Sevirəm hamınızı, möhkəm olun!
